Moniek fietst voor Plan!
Moniek Poerstamper
Adventure ahead! In oktober fiets ik 400 kilometer door het noorden van Vietnam om geld op te halen voor Plan Nederland. Ik kijk er onwijs naar uit!
Al het geld dat ik ophaal met deze actie gaat direct naar Plan Nederland. Zij besteden het aan de strijd tegen kindhuwelijken in Vietnam: meisjes die gedwongen worden om te trouwen met een veel oudere man, niet naar school gaan en vaak te maken hebben met huiselijk geweld. Als ik dit soort verhalen lees en hoor, ben ik me er ineens van bewust in wat voor luxepositie ik leef. Welke kansen ik krijg en al heb gekregen. Met deze bijdrage hoop ik meisjes daar ook een kans te bieden op een mooier leven, met geluk, gezondheid en gelijkwaardige liefde.
Op de fiets, door de bergen en rijstvelden van Noord-Vietnam: een sportieve uitdaging én een bijzondere manier om een land te ontdekken! Ik ben altijd benieuwd naar hoe mensen elders op de wereld leven, hun gewoonten, het natuurschoon, het eten. Maar vaak ben je als toerist toch op afstand. Tijdens dit avontuur bezoeken we verschillende dorpjes en projecten van Plan, ontmoeten we de mensen en zien zo ook met eigen ogen hoe het geld besteed wordt.
Draag jij bij aan dit goede doel en help je mij op weg? Ik ben je heel erg dankbaar!
Breng deze actie extra onder de aandacht met een gave poster. Je kunt zelf de tekst bepalen en de poster vervolgens printen en overal ophangen. Iedereen kan een poster maken voor deze actie dus ook vrienden, familie, collega’s, de mensen uit je sportteam of klasgenoten. Hang de poster op in de supermarkt, bij winkels achter het raam, bij bedrijven of op school. Als je het vriendelijk vraagt en uitlegt waarvoor het is dan is het ophangen van een poster vaak geen probleem.
Laatste donaties
Bekijk alleNieuws
Bekijk alleTerug thuis!
04-11-2018 | 07:46 Na tien dagen fietsen en daarna tien dagen rondreizen, ben ik sinds donderdag weer terug in Den Haag. Met een bijzondere ervaring achter de rug! Eentje die zich best lastig laat omschrijven, ik heb in ieder geval nog nooit zoiets meegemaakt. Ik vond het zwaar (die bergen op fietsen, mijn hemel), prachtig (het landschap, de mensen), onvergetelijk. Bijzonder om een groep mensen te leren kennen op deze manier. En om van jezelf te merken hoe je functioneert. Ik moet het allemaal nog een beetje laten bezinken geloof ik.. Ben in ieder geval heel erg trots op mezelf en op de hele groep - we dit it! Heel veel dank aan iedereen die zo heeft meegeleefd! Voor de Plan pagina schreef ik deze blog over ons bezoek aan een van de projecten van Plan: Puntje van je neus Aan toekomstdromen geen gebrek. We bezoeken de kinderen van de school in Lai Chau en vragen wat ze willen worden. Dan blijkt dat we een leraar, een politieagent en een zanger in de zaal hebben! Onwijs leuk om te zien hoe enthousiast (en af en toe natuurlijk ook verlegen) de kinderen zijn. Vandaag zitten we wat minder op de fiets, maar zien we des te meer van de plekken waar ons sponsorgeld naartoe gaat. We bezoeken een project van Plan op een school in Lai Chau bij de Dao gemeenschap. Veel westerlingen zien ze hier niet, dat is duidelijk. En al helemaal niet in gekke fietspakjes. We hebben dan ook alle aandacht en veel van de kids willen met ons op de foto. Na een welkomstwoord van het hoofd van de school, staat de ontmoeting met onze sponsorkinderen op het programma. Best spannend, want ‘mijn’ Du is acht en ik heb eigenlijk geen idee hoe dit gaat verlopen. Of we een beetje met elkaar kunnen praten, of ze het leuk vindt. Du ziet er prachtig uit, in kleurrijke kleding die typisch is voor haar gemeenschap. Ze is samen met haar moeder (even prachtig) en ik heb tolk Thang bij me. We beginnen met een spelletje met alle Cycle deelnemers en sponsorkinderen, geleid door een vrij hysterische Vietnamese dame. Op haar glitterstilleto’s zingt ze en doet een dansje voor – raak het puntje van elkaars neus aan, klap in je handen, maak een dansje. Ik vind de dame nogal eng, maar het werkt wel: Du lijkt het steeds leuker te vinden en doet vrolijk aan alles mee. Prima ijsbreker. Ik stel Du, haar moeder en haar zus via de tolk allerlei (van tevoren bedachte) vragen. Zo kom ik erachter dat ze thuis een hond, een kat en een waterbuffel hebben. Dat Du van ‘meat and candy’ houdt, niet per se in combinatie denk ik. Ook vertel ik wat over mijn leven in Nederland en laat foto’s zien. We kleuren samen en ze wil mij graag de kleurplaat geven – met mijn naam ‘moniek poe’ erop;). Na het afscheid gaan we lunchen met de tolken en Plan crew, zodat we ’s middags door kunnen met de Girls club. Samen met andere kinderen van de school zien we de deelnemers zingen, dansen en toneelstukjes spelen – waarbij de moraal van het verhaal er lekker dik bovenop ligt: trouw niet te jong. Door een heftige regenbui verhuizen we abrupt naar een overdekt gedeelte. Geweldig om te zien hoe alle kinderen met krukje naar binnen rennen en hun plekje vinden! Het gaat als de bliksem en het is zo’n gestroomlijnd proces, doen ze vast vaker. We doen mee met hun (veel te moeilijke) dansje en ze doen met z’n allen mee met hoofd, schouders, knie en teen. Na een snel bezoek aan de Parents Club maken we een prachtige afdaling op de fiets tussen de rijstvelden door en laten we de dag bezinken. Ik hoop heel erg dat de bijna 60.000 euro die we samen als groep hebben opgehaald helpt. Dat de kinderen die we vandaag hebben gezien goed onderwijs krijgen, dat ze de armoede kunnen ontgroeien. Ik hoop dat Du alle mogelijkheden krijgt om het mooiste van haar leven te maken; ik hoop dat ze het puntje van haar neus achterna gaat!Sponsoren
Laat een reactie achter